De wereld volgens verkopers
De schepping, zo menen verkopers, is verdeeld in 9 lagen. Het mag u verwonderen, maar bij wijlen kunnen die heren tellen. Tot om en bij 10 lukt dat vaak. Ik heb er ooit eentje gehad die op een blauwe dinsdag tot 15 raakte. Dat was een uitzondering en hij staat nu geheel en al opgezet te kijk in het Museum der Menselijke Rariteiten in Gent.
De kijk op de mensheid der verkopers, is eenvoudig gerangschikt rondom het eigen ego. De bovenste laag en meteen de navel van de wereld en het heelal en alle materie, bestaat uit 1 persoon: de verkoper zelf. De volgende laag zijn hun gadgets, golfsticks, uiterlijke pracht en praal en hun auto. Daarna komen hun kopende klanten waarmee het goed koffie drinken is. Daarna komen de mensen in het algemeen. Hierna komen de dieren. Dan de planten. Gevolgd door de levenloze dingen. Daarna volgen de klanten die ooit een keer durven klagen hebben over de verkoper, de klootzakken. En tenslotte, helemaal onderaan bengelen de ICT”ers. Ik ben gedurende enige jaren verkoper geweest en kan het dus weten. Je bent verkoper voor het leven. Je wordt het niet en je kan het dus ook niet ont-worden.
De wereld volgens ICT’ers
ICT’ers hebben ook een wereldbeeld. Ik hoor u, tenzij u er zelf een bent of het twijfelachtige voorrecht geniet er een te kennen, luidop twijfelen aan de correctheid van deze stelling. Toch is het zo. Hun wereld telt minder lagen dan die van verkopers en is gerangschikt volgens afnemende logica en toenemende irrationaliteit.
De bovenste laag wordt gevormd door binaire processen. Hierna de dode voorwerpen, weze het liefst computers . Daarna volgen de levende wezen. Tenslotte de verkopers.
Verschillende werelden
Verkopers denken in zoveel kleuren tegelijkertijd dat hun denken een grijze brij is en ICT’ers denken alleen in zwart of wit. En beide specimen zijn koppiger dan ezels. Zij hebben oren, doch die lijken niet verbonden met enige zenuwbaan als daar woorden in terechtkomen die niet door henzelf zijn uitgesproken en/of in hun wereldbeeld passen.
Een waar verhaal
“Ik heb geen consultant nodig om me te helpen om tot een CRM aanpak te komen” beweerde een bedrijfsleider onlangs, “ik steek ICT en Sales samen op de heide en twee dagen later is het geklonken”, beweerde hij stellig, “de verkopers vertellen de ICT’ers wat ze wensen en de ICT’ers bouwen het. Simpel.”
En zo geschiedde. Hij boekte een hotel, liet zijn ICT- en verkoopploeg op vrijdag vertrekken en boekte een de-brief op zondagmiddag. Met champagne achteraf.
“Mag ik de de-brief volgen?” vroeg ik en omdat ik het gevoel had als een volbloed crimineel bekeken te worden, voegde ik er snel aan toe: “free of charge.” Dat mocht.
Toen we na twee dagen in het hotel op de Heide toekwamen en er een ijzige stilte troffen vreesde ik het ergste. De taferelen die ik dacht te vinden zouden de gruwelen in de loopgraven van de eerste wereldoorlog laten lijken op een theekransje onder lieve oude dametjes en de atoombom op Hiroshima op een gezellige familie-barbecue op een zondagmiddag.
We troffen geen bloed of blauwe ogen. We troffen de weinig nuchtere en luid kwakende verkopers aan de bar. Ze hadden zich net na aankomst uitgeput in redenen waarom ze geen CRM behoefden en waren het daar na 5 minuten al roerend over eens waarna ze naar de bar waren getrokken. Daar hadden ze meteen de champagne gekraakt en waren als steeds begonnen tegen elkaar op te scheppen over prestaties van allerlei aard en ze waren verbaal aan het vechten gegaan om de aandacht van enige lokale schoonheden.
De redenen waarom ze geen CRM behoefden kon ik samenvatten in een enkel woord: daarom! Verkopers hebben vaak een mening over hun vak maar weten zelden waarom.
Wat verderop troffen we de doodvermoeide ICT’ers bij Cola, koffie, Mars en Red Bull, pizza en frietjes, omdat die meteen driftig aan het bouwen waren gegaan en een vehikel in elkaar hadden geknutseld zonder kop en staart dat evenveel met klantgerichte processen te maken leek te hebben dat een fruitvlieg met De Verklaring van de Rechten van de Mens. Bovendien bleek dat vreselijk ingewikkelde monster voortdurend vast te lopen bij elke poging tot demo omdat er nog een paar bugs in zaten.
Moraal van het verhaal.
De bedrijfsleider keek me aan. “Ik zal mijn tijd maar niet verkwisten aan hun eindpresentatie, zeker. Wat is je tarief?” vroeg hij. “Het dubbele”, zei ik. Misschien was dat een grapje.
I love it when a plan comes together.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten