"Neen", zegt Dichter met geduld als een smeltend ijsje, "het is niet on-wetend, Boerken. On-weten is die staat van je geest waarbij je de dingen niet weet of nog niet. Je weet het zelf niet, want je kan niet weten wat je niet weet. Je kan het vermoeden. Maar niet weten."
Boerken zucht en slaat een vlieg weg die op zijn arm was neergestreken om er te steken. De woorden van Dichter raken hem evenveel als de mist zijn huid aan flarden scheurt. Maar de mist raakt hem wel. Net als wat Dichter hem zegt.
"Wat de Wijze me toevertrouwde vandaag en schonk was 'ont-weten'. Dat wat je weet, eeuwig is en niet gevangen in tijd en ruimte. Wat je weet kan je niet ont-weten."
"Dat is waar", zegt Boerken gevat en hij staat op. "Ik ga de paarden binnen zetten", zegt hij, "in de stallen staan ze koel, op de weide staan ze te braden vandaag."
Hij stapt weg en bij elke stap klinkt een woord als het spatten van een plas water: "Ont-weten, ont-weten, ont-weten, ont-weten". Boerken grijnst. "Ik kan inderdaad niet ont-weten", bedenkt hij en in zijn hoofd stormt de Zee.
Sent via BlackBerry offered by Proximus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten