Waar de Trage Stroom een laatste bocht neemt naar het Westen. Een laatste keer langs een stad stroomt. Een stad, genesteld aan de buitenzijde van de bocht. De rivier is er breed. Zo breed dat geen brug de linkeroever bereiken kan. Waar de bocht neigt naar het Noorden. Vandaar wordt de Trage Stroom snel breder en breder. Hunkerend naar Zee. De wind die er overheen blaast is kil en vochtig en ruikt naar zout. Die wind is schraal. Langs de Stroom lagen vroeger de laatste kleine vergeten dorpen en uitgestrekte polders vol beken en graslanden en riet. De populieren weken weg van Zee en de Noorderstormen en de wilgen werden geknot. Nu is er enkel haven.
Ik sta op de Linkeroever en kijk naar de stad langs de Stroom en haar gotische toren. De zon is van metaal. De hemel is dunne melk. Ik ruik de Zee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten