Geschreven woorden zijn de zee.

Dichter zit in het Donker Kot waar het voorjaar kil is en grijs vandaag achter het raam.

Gesproken woorden
zijn als
plassen
ondiep
en
ze drogen op
en laten geen sporen
zijn als
de wind
vluchtig
en
ze waaien voorbij
en verdwijnen

Geschreven woorden
zijn als
trage rivieren
meanderend
en ze worden
de zee
die eeuwig is
oneindig
diep
onmetelijk
onbegrensd

Geschreven woorden
zijn de zee

De Oude Knorpot is er bij komen staan en grijnst cynisch als steeds en zegt:
"De stilte kan kwetsen. Maar woorden kunnen dodelijk zijn."
En Dichter kijkt op van het blad met de woorden en zegt:

"Woorden kunnen doden. Maar woorden kunnen ook de loden stilte doorbreken. Als de wind die de wolken draagt. Woorden kunnen de stilte breken en kunnen helen. Als ik we ze schrijven, worden ze eeuwig. Worden ze de zee. We kunnen langs het strand wandelen en onze woorden lezen en herlezen zoals we over de zee staren naar de horizon en ons dat rust geeft. De wind van gesproken woorden waait over zee. Maar het is de zee van woorden die ons rust geeft. Bezieling. De wind fluistert. De zee is.

"