De Oude Knorpot zit achter een oude schrijfmachine. Mechanische aanslagen. Taktaktaktak. Harde slagen doorheen een lint met inkt. de Middeleeuwen. Hij schrijft:
De voetballer trapt de bal richting doel en de doelwachter leest Spinoza en vergeet de bal te pakken die dan maar het doel in rolt, langzaam, zoals een slak die de straat oversteekt. Het asfalt is warm en kleverig en de slak raakt amper vooruit. Een rode Ferrari komt aangesnelt met dt fout. Aan het stuur een moddervette kettingrokende oplichter die een beroerte krijgt, de weg af glijdt en tegen een boom tot stilstand komt met een onwereldse knal die lijkt op de oerknal waarmee het allemaal begon, al weten de slak en Spinoza daar niets van, en de doelwachter evenmin. De voetballer antwoordt: was dat geen keiharde oerknal of wat? De voetballer heeft dan ook geen hersens, iets wat hem dan weer laat lijken op de slak, die aan een gewisse dood ontsnapt is, in tegenstelling tot de ex beursgoeroe in zijn Ferrari. Een rode Ferrari, zoals het hoort. Want sommige combinaties zijn zekerheden, of zouden dat moeten zijn. De slak is ondertussen nog steeds onderweg en is slechts een paar centimeter van de graskant aan de overzijde verwijdert. In de verte loeien sirenes. Diezelfde sirenes lokten Spinoza toen die de oceanen overstak op zoek naar verre continenten die nog ontdekt moesten worden, terwijl Columbus thuis gebogen over een manuscript heel ingewikkelde wereldbeelden neerschreef, want zij hadden besloten om elkaars leven te leiden. De doelwachter glimlacht want hij wist niet dat Spinoza de zeven zeeën heeft bevaren. Op een dag ontdekte hij in een krottenwijk van het verre Rio de Janeiro, genoemd naar de Spaanse incontinente veroveraar Janeiro een vreemde groene plant die gekookt kon worden en ijzer bevat en sterk maakt en die hij naar zichzelf noemde. Als de slak spinazie had gegeten was ze nu reeds de straat over. In de rode Ferrari tegen de boom ligt een ouwe dikke man zielig dood te zijn tegen zijn stuur. In de boom kwetteren mussen. Het is een zonnige dag vandaag. In de voetbalwedstrijd is het ondertussen 3-0, want de doelman van de ene partij kan zich niet losmaken uit zijn waanzinnig intrigerende boek van Spinoza. Vanaf de tribunes kan je de titel niet lezen: 'Spannende avonturen van een wereldreiziger en de ontdekking van de spinazie en de aardappel'. Spinoza heeft de aardappel niet ontdekt, maar Frederico Papatas was vergeten een patent te nemen en dat had Walter Spinoza goed begrepen. De slak bereikt de graskant, alwaar een koe staat te grazen en Walter de slak, want ze is een naamgenoot van Spinoza en bij slakken is Walter en veel voorkomende meisjesnaam, stomweg vertrappelt onder de hoeven en ruim 500 kilo vlees en melkproductie. De koe denkt niets want koeien denken niet. Koeien vreten gras, herkauwen gras, schijten zich te pletter en produceren op korte termijn melk en op langere termijn biefstuk. De frieten echter, die wij er in Vlaanderen graag bij eten, zijn geen product van de koe en evenmin van Walter Spinoza, die allang dood is, net zoals de dikke vette ex politicus en Walter de slak die aan de hoef van een stomme koe kleeft, huisje incluis. Zo zie je maar dat het onzin is dat de slak dat huis op de rug draagt als bescherming. Dat leest de doelwachter niet in dat spannende boek, want zo verstandig was die Spinoza ook niet en zeker niet alwetend. Dat is alleen de schrijver, die afzijdig leek te blijven, maar die de Schepper is van de gebeurtenissen en het nu laat donker worden met wolken en het laat regenen alsof het de zondvloed was.
De wedstrijd eindigt op 5-0 en de doelwachter leest de hele nacht door. In een boom langs de kant van de weg zingt een late merel, in de striemende regen. De boom zal sterven deze zomer, geschonden en geknakt door een rode Ferrari.
Buiten miezert de regen en het gras groeit tergend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten