Dichter zit op de dijk in de lage zon met achter zich de oranje populieren en de diepgroene polder. Ginds ver ziet hij, als hij achterom kijkt, de polder in, de witte lijn van de stalmuren en ziet hij de zwarte schaduw van Boerken die langs de weides loopt en van de paarden die hooi eten en van Knorpot die grommend ergens in een stoel alles gade slaat en in zuur dompelt omdat dat zijn aard is.
Dichter zit op de dijk en kijkt hoe de Trage Stroom tot stilstand komt. Dat magische moment. De Maan lost haar greep, de Zee weet nog even stand te houden. Het water is een blok graniet in de vroege zon. De wereld staat even stil en ademt niet. Dichter weet dat als hij dan hunkert, Zij over het water komt zweven vanaf de Zee in een witte schaduw en met een bries die zacht is als een eerste lentedag en geurt naar Zee en Strand en de branding.
Stil Meisje komt naast hem zitten op de bank die matgroen is en schuin op de dijk staat, gericht op een machtige bocht in de Trage Stroom. Achter de dijk aan de overzijde zie je de top van een kerktoren in de verte. Er vliegen ganzen langs het water. Ze snijden luidruchtig de stilte open en de Zee zucht en opent haar monding en het water stroomt naar Zee. Aarzelend eerst en botsend en kolkend en draaiend.
Hij wacht. Ze zit naast hem en hij wacht. Dan legt ze haar linkerarm om hem heen en de rechterhand op zijn rechterschouder en ze kijken beide naar de Stroom en het water dat naar Zee vloeit. Haar stem is als het fluisteren van de stroom. Ze haakt haar woorden tot een warme deken van zinnen en dat legt ze over hen beiden en ze staan op en verdwalen in haar verhalen over warmte en licht en vreugde en geluk.
De zon stijgt boven de Trage Stroom die blauw kleurt als de hemel. Op de bank op de dijk zitten twee mensen stil naast elkaar in het verhaal dat hen bindt en warmte geeft. De tijd staat nooit stil.
Sent via BlackBerry offered by Proximus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten