"Mijn vader heeft de tweede wereldoorlog meegemaakt", zegt Knorpot ineens en hij smakt met zijn lippen en kijkt naar de tornado van luchtbelletjes in zijn Duvel die goudgeel oplicht bij de vette vlammen in de haard. Meisje zit naast Dichter wat verderop, hand in hand en dicht bij de haard zit Boerken, meer slapend dan wakker.
"En mijn grootvader was kind in de grote oorlog, waarin 70 miljoen soldaten meevochten in de grootste waanzin ooit. 5 miljoen onder hen stierven ergens in de modder of in een loopgraaf of in een onzinnige en uitzichtloze bestorming van de vijand. Ik word ziek en triest en woest als ik daaraan denk. Mijn grootvader is dood. Mijn vader heeft zijn verhaal geschreven en ik ga ooit het verhaal schrijven over het schrijven van dat verhaal en mijn verhaal daarover en mijn versie van de feiten, zoals ik denk dat ze beleefd werden.
Later. Als ik daar klaar voor ben. Toen ik geboren werd, besef ik nu, was die oorlog amper 18 jaar voorbij en dus nog zo aanwezig. Ik heb dat nooit beseft. Toen ik geboren werd woedden de restanten ervan nog na in het verre Oosten. De atoombommen op Japan vielen amper 18 jaar voor ik geboren werd. Ik ben een kind van oorlogskinderen. Mijn vader was een vluchteling. Mijn grootouders lieten hebben en houden en hun piepkleine winkel achter en vluchtten samen met honderduizenden andere radelozen die de vorige oorlog nog niet vergeten waren, naar Noord Frankrijk. Blind. Bang. Opgejaagd. Mijn vader in een kromme slepende en versleten kinderwagen. Tussen wat mondvoorraad. Vluchtelingen. Toen ze terugkeerden was de winkel geplunderd."
Boerken zit zo stil dat hij van steen lijkt en Dichter staat op en gooit een extra blok hout op het vuur.
Sent via BlackBerry offered by Proximus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten