"Het zoeken en speuren en woelen was zwaar. De aarde die je omlegt stinkt soms zwarter dan het slib van de rivier. Onder de stenen die je omkeert zitten mierennesten en larven en schorpioenen. Adders. De tocht is lang en zwaar en eenzaam en als je dan op het einde vindt wat je zocht....
(Minutenlange stilte)
... Ik wou het delen. Ik zocht niet voor mezelf. Ik had een doel voor ogen. Snel begreep ik dat ik dat plan nooit ten uitvoer zou brengen. Het werd me gevraagd. Terecht. Ik zou het nooit doen. Het zou niets veranderen. Of net veel. En dan zou het een wilde bergrivier worden. Onstopbaar. Niet te kanaliseren. Niet te vangen tussen dijken...
(Stilte)
... Ik had zo graag in alle rust gedeeld wat het met me gedaan had. Dat speuren. En met me deed. Ik had zo graag een keer alles bekeken en besproken. Woord en wederwoord. En dan begraven. Eerst vatten in woorden, zinnen, beelden. En dan begraven. Verbranden. En niet die dingen onthouden, maar het gevoel koesteren dat we erover hebben kunnen praten. Nu zijn de dingen in mij gebleven en hun vreselijke verhaal. Het ligt op mijn maag, het wroet in mijn kop, het laat mijn hart ruisen en het jaagt op mij in mijn dromen."
Dichter kijkt Knorpot aan. "Wie zijn we? Wie is die ander? Waarnaar heb je dan gespeurd? Wat is dat verhaal"
Knorpot grijnst en zwijgt verder. Of probeert dat, wat zijn jongere versie laat hem niet met rust.
"Ik lijk wel een psycholoog zo. Zou het niet beter zijn het tegen iemand te vertellen? Het uit te schreeuwen? Schrijven?"
Knorpot schudt het hoofd: "Daar zeg je het. Niet tegen zomaar iemand. Tegen iemand. En ik ben geen schrijver. En bovendien zou het schrijven hetzelfde zijn als het tegen die iemand vertellen."
Dichter zucht en Meisje zet thee en de dag gaat verder.
Sent via BlackBerry offered by Proximus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten