"Mijn speurtocht is er een van de ingetogen soort", zegt Knorpot ineens, "of beter: dan de soort die langzaam verschrompelt en die gaat knellen als een trui die krimpt om je lijf en die verhardt en die je bewegingsruimte beknot en die je de adem ontneemt. Ooit zocht ik. Ik speurde en ik woelde de aarde om en als ik dan vond, uiteindelijk..."
Stilte.
De stilte in de kamer is oorverdovend geluidloos. Als de knal van een kanon die gevangen zit in een dunne zeepbel die tussen de vier muren zweeft en elk moment vernietigend luid kan openbarsten. Ze kijken naar elkaar en naar Knorpot, die niet het plan lijkt te hebben om verder te vertellen.
Ze willen vragen: wat zocht? Waarom speurde je? Wat vond je?
Ze vragen niets.
Tenslotte, want Knorpot wordt zelf gek van de stilte op de duur, zegt hij "The Horror".
Sent via BlackBerry offered by Proximus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten