De avonden

De avond is een langzaam uitgesproken zin in een lang verhaal en de verteller is moe en aarzelt en vergeet zijn tekst en tenslotte vergeet hij dat hij de verteller is en leeft de avond zomaar verder om woordenloos te sterven in de nacht. 
Het blad is zo vol geschreven dat het zwart is. Als de nacht. Een cirkel. Het einde is het begin. 

Alles gaat rond. De straten zijn vuil. De huizen vervallen. De mensen zijn oud en stinken. Er hangt spanning. De werkelijkheid is een film. Een traditie. Ik drink jenever en lik mijn wondes. Ik scheer me in bad. Met een handspiegel. Daarna val ik in slaap en verdrink. Het water smaakt naar waspoeder. Ik word niet meer wakker. ik neem mijn leven mee in een glas. 

Ik land. Het land is bruin en groen. Ik stap uit. De wind is strak en guur. Ik schrijf. Ik denk. Ik denk te veel. 

Ik schrijf. Ik probeer zacht te praten in mijn schrijven. Ik ben een zorgwekkende verschijning. Ik ben de toekomst. Ik ben een aarzeling. Ik ben een vraag. Ik ben geen antwoord. Ik ben een voorgevoel. Ik ben een waterval. Ik ben een zee van gedachten. Ik ben een gedachte. ik ben raad. Ik ben radeloos.

Kiezen.
Iemand zwijgt. Wie was het.

Structuren. Klaagzang. Verhalen. Zelf. Klank. Raakvlakken. Raken. Vlak. Filmbeelden. Ik ben de camera. Keuzes. Lastig.

De avond is traag. Straks. Nacht. Zwart. Mooi. Bleek. Zwart is leeg. Leegte is een woord. Ik verdwaal in leegte. Ik vind mezelf niet. Ben ik ergens? 

Beeld. Marmer. Ik denk Dom van Florence en huil. Ik denk. Mijn adem bevriest. Ik ben bevroren adem. Ademen is een woord. Steen. Mijn steen. Ik ben een overblijfsel. De rest is weggehakt. Ik ben dat gruis. Ik lach. Gruizelementen.

Misschien was het dit wel.
Sent via BlackBerry offered by Proximus