Witte wijn en melk

Dichter klopt Knorpot even op de schouder, schuift een glas witte wijn op de tafel en terwijl de zon in de honingkleurige drank parelt bedenkt hij dat witte wijn wel zeer ongepast is, want dat melk wit is en de wolken die er nu niet zijn en sneeuw. Maar niet witte wijn. Hij schuift het glas witte wijn voor Knorpot die aan een verweerde buitentafel zit in de zon die de aarde smelt en de wezens die over de aarde kruipen worden loom.
Dichter zet zich tegenover Knorpot en wil toasten, maar Knorpot is al aan het drinken.
"Ik heb over je woorden nagedacht, Knorpot. Ik herken het: de frustratie over je brieven en het wegblijven van antwoorden. Misschien gaan sommige schrijvers daarom wel schrijven op de duur. Voor die ene iemand. Die iemand die ze dan muze noemen. Maar die in feite de pijn is. De leegte die ze schrijvend proberen te vullen. Hun schrijven is een lange kreet om aandacht. Gericht op die ene. Die niet antwoord."

Knorpot gromt en drinkt en neemt de fles en giet de glazen nog eens vol en noemt een druivensoort en zegt 'vrouwenwijn' en drinkt te gulzig. Op de achtergrond klinkt "The Forest".

"Het ergste is de stilte. Je schrijft woorden en zinnen en ze zijn als een uitgestoken hand. En niemand neemt ze aan. Op de duur worden het wonden die je in je eigen armen snijdt en die bloeden en je vraagt om heling. Heel me, vraag je en het bloeden gaat door en de wonden gaan etteren en etter is vies en stinkt." Niemand weet wie deze woorden spreekt. Voor de blauwe koepel boven hun hoofd glijden de eerste kleine wolkjes en de wind waait vanuit het Zuidwesten en is mild. Een winterkoninkje van een duim groot vliegt voorbij als een dikke bij met een witte pluizige pluim in de snavel. Wat verderop graast een paard met blonde manen. De schaduwen zijn nog lang en diep.

Sent via BlackBerry offered by Proximus