en je hart voelt als een smeulend blok hout en je ziel is een dorre vlakte. Een verdroogde toendra waar geen regen komt en het steeds koud is. Enkel laag en stug gras. Een vlakke oceaan van zand, stenen en grijs gras. Er valt geen regen. Geen sneeuw. Er is enkel wind en blauwe hemel. Blauw, grijs, beige en grauw. En 's nachts is het er zwart en vriezen mensen er dood. Zo voelt je ziel, hunkerend. Je schreef je laatste restjes hoop in hortende zinnen, je gebruikte je laatste adem en je verhaal werd reutelend vertelt, alsof er zand in je strot zit bij het schrijven. Zo schreef je. Een kreet in zinnen. Iemand schreef dat het gelezen was en je hunkerde en er kwam
en daarna knakte er iets.
Sent via BlackBerry offered by Proximus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten