Onderweg

"Ergens onderweg", zegt Dichter. "Ofwel was het een illusie de hele tijd en het kwijtraken eveneens. Want wat je niet hebt kun je niet kwijt raken."

Meisje zit naast hem en zwijgt, want soms zijn stiltes dwingender dan woorden en vragen. 

"Ergens onderweg ben ik mezelf verloren. Of diegene die ik dacht te zijn. En sindsdien zoek ik hem. Of een ander. Of mezelf. En dat lijkt niet te lukken. Om iets te vinden moet je weten wat je zoekt. Of moet je het eerst kwijt geraakt zijn. En ik ben daar niet zo zeker meer van. Dat ik ooit iemand was. Misschien heb ik mezelf niet verloren, maar enkel de illusie dat ik er ooit was."

"En dan nog," zegt Knorpot. "Ik was ooit een klootzak. Zoals Zakenman er nu een is. Die mensen beledigde zonder daar ooit bij stil te staan. Ik merkte het niet en als ik het al merkte, leek het op een sport. Ik lachte met mensen die bruin brood aten en margarine en biowijn dronken en aan sport deden om gezond te blijven. Niet om hen uit te lachen. Maar omdat ik het belachelijk vond. Punt. Ik was een klootzak en ik wist het niet. Ik was een klootzak en wist dat verdomme zeer goed. Ik was al blij dat ik ergens onderweg dat lelijke schubbige vieze vel kon afschudden."

"En het nieuwe?" vraagt Dichter. "Want ik vind dat je nog behoorlijk cynisch bent hoor. En knorrig. Nors."

Knorpot lacht groen. "Het nieuwe vel dat tevoorschijn kwam, was teer en roze en kwetsbaar en de mensen om me heen zagen nog steeds de oude ik e met mijn oude dikke leren vel en ze kerfden me en sneden me zonder het te te beseffen en daarna hadden ze het in de mot en strooiden ze er zout in en de zon brandde mijn verse vel tot het zwart blakerde."

Meisje komt tot bij Knorpot, legt haar wang tegen de zijne en zegt ssssssst.

Sent via BlackBerry offered by Proximus