In het spoor van de tijd graast de aarzelende schrijver met tastende woorden. De vlakte is kaal en de zon staat hoog en brandt en het gras is taai en dor.
In de schaduw van de herinneringen baadt de dichter in de woorden die als razende mieren omheen zijn benen omhoog kruipen, vastberaden en nijdig bijtend. Zwart en zilver blinkend in de zon.
De schaduw wordt langer. De zon brandt minder. De vlakte blijft kaal en het gras taai en dor en in de lange schaduw slapen de verhalen die zich om herinneringen slingeren als wijnranken. Langzaam. Grijpend. Draaiend. Woekerend. Met grote bladeren die schaduw geven.
In de zon rijpen de druiven die vol zijn met beelden. Zuur. Zoet. De schil bitter.
De schaduw is een verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten