Schurende tijden

Een dag slentert voorbij.
Erger.
Hij schuurt voorbij.
Raspt mijn huid
en ziel
tot bloedens toe.

Langzaam maar vastberaden.
Ik wacht en wacht en wacht.

De richels waarop
ik houvast zoek
voor mijn vingertoppen
en gekromde tenen zijn te smal
en te glibberig.

Ik speur naar haken
die zijn achtergelaten
op deze steile klim
maar er zijn er geen.

Ik ben hier heel alleen.

De graszoden die ik grijp
zitten in losse grond.
De bodem is drassig en spekglad.
Ik zak weg.
Ik glij weg.

Ik grijp me vast,
maar niets biedt houvast.

Ik hunker
naar woorden
en er komt alleen stilte aanwaaien.