Boerken zit zoals de Chinezen gehurkt met de eigen hielen als een krukje onder zich.
Hij zit tegen een muur en probeert zoveel mogelijk zonnewarmte te vangen waar die weerkaatst wprdt tegen de witte bakstenen en op de grijs stoffige bodem. Een kille wind sluipt zurig langs zijn lijf telkens hij weer wat op temperatuur komt. Zijn ogen tranen van de zon en de wind. Zijn neus voelt druiperig. Zijn rechteroor doet zeer. Zijn hoofd gonst en bonst. Boerken haat dit en is er stil van.
Achter hem snuiven en stampen de paarden in de stallen. Boerken is moe. Zijn armen en benen zijn zwaar en loom en voelen vreemd. Zijn maag draait.
Het stof waait op. Het heeft geregend gisteren maar daar merk je niets meer van. Boerken moet werken, maar zit als de Chinezen op de eigen hielen gehurkt, met de ellebogen steunend op de leuningen van zijn bovenbenen. Hij trekt zijn ogen tot spleetjes. Niet om er dat extra vleugje Aziatisch bij te voegen, maar omdat hij tegen de zon in kijkt.
Hij sluit de ogen en haast onmiddellijk overvalt hem een diepe drang te slapen.
Nooit meer slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten