Een dag slentert voorbij. Erger. Hij schuurt voorbij. Raspt mijn huid en ziel tot bloedens toe. Langzaam maar vastberaden. Ik wacht en wacht en wacht.
De richels waarop ik houvast zoek voor mijn vingertoppen en gekromde tenen zijn te smal en te glibberig. Ik speur naar haken die zijn achtergelaten op deze steile klim maar er zijn er geen. Ik ben hier heel alleen.
De graszoden die ik grijp zitten in losse grond. De bodem is drassig en spekglad. Ik zat weg. Ik glij weg. Ik grijp me vast, maar niets biedt houvast.
Ik hunker naar woorden en er komt alleen stilte aanwaaien.
Dichter schrijft in stille woorden die niemand leest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten