Dichter vertelt dat verdriet de meest ingrijpende emotie is, omdat ze zo moeilijk te delen is en zo diep inhakt.
Hij zegt dat woede bijvoorbeeld sneller over is, omdat je kan woedend zijn op iemand. Omdat je de woede kan vasthaken. De emotie is hevig. En kort.
Knorpot is het er niet mee eens en zegt dat de meest ingrijpende emotie precies die is, die een combinatie is van die twee met een onbereikbaar onderwerp.
Een gebeurtenis die woede en verdriet opwekt in alle heftigheid en die gaat over iets of erger, over iemand, die onbereikbaar is, of niet aangesproken kan worden om een of andere reden.
Knorpot gaat door, zeggend dat, als je stelt dat de persoon waarover het gaat, gekwetst wordt, door over je woede en je verdriet te spreken, dat je dan die emotie niet kwijt kan en dat die dan in je gaat woelen en ontsteken en etteren. Als een nest mieren die je aanvreten.
Ze werken verder op de weide. Bij de horizon staat een rij bomen. Boerken zwijgt.
Dichter babbelt verder, want bij het werken gaat het malen in zijn kop.
Over het maken van keuzes en de noodzaak je bewust te zijn van de gevolgen van elke keuze en dat je die gevolgen er bij moet nemen, want als je dat niet weet vol te houden en sommige gevolgen niet langer wenst te dragen of te ondergaan of er de tijd en de energie niet voor vinden kan en je het 'voor een keertje' voorbij laat gaan of negeert, dat het begin is van het terugkeren op je stappen en het teniet doen van de keuze. Wat soms kan, behalve als de keuze over mensen gaat. Of over relaties. Want dan zijn er mede-spelers. En je verlaat niet halfweg het spel.
Knorpot trekt de schouders op en Boerken werkt met de bosmaaier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten