zaterdag 30 juni 2012

Een plas van zeezand.

Boerken en Knorpot zitten naast elkaar op twee omgekeerde emmers achterin de oude Landrover met de deur open en ze kijken hoe hard het regent buiten.

"Wat zei je ook alweer, Boerken", zegt Knorpot die helemaal in het zwart gekleed is, passend bij zijn humeur meestal, "dat het jeneverglaaskes regende. Is dat zoals dit hier?"

Boerken grijnst. De tijd is moe en rekt zich loom als een kat in de zon. De wolken zijn laag en scherp getekend in het late avondlicht. De dagen zijn lang. De nachten zijn kort. Verhalen stromen langs de flanken van de herinnering naar de diepe vallei van het geheugen en daar stroomt een trage stroom die meanderend naar zee neigt, waar alles oneindig wordt en onbegrensd en onmetelijk dus. Ook woorden en zinnen en voor en na.

Het is gestopt met regenen. De merels fluiten hun lied. De ene op de schouw van het Donker Kot, de ander in de eiken achter de stallen. In de piste draaft een paard in cirkels tot het moe wordt zodat Paardenjongen er op rijden kan. Het paard is koppig en wordt niet moe.

Straks sleept Boerken het zand dat nu nat is en kleverig met de Landrover tot de piste vlak is als een plas van zeezand. Als een strand bij eb.

"Het regende knikkers van water. Jeneverglaaskes waren het niet", zegt Boerken en hij gromt een beetje als Knorpot.

In de verte staat een populier. Het kruin is geschonden. Het zou een perfect populierenblad kunnen zijn in silhouet, maar er is een gat in geslagen. Een driehoek donkere luchten. Een zware storm in het voorjaar rukte een aantal jaar geleden een tak ter grootte van een volwassen boom los van de stam en gooide die een dertig meter verder op de weide van de buren en verpulverde de hele omheining. Boerken kijkt naar de boom. Knorpot kijkt ook. Ze herinneren zich de storm die razend als een op hol geslagen trein langsheen hun huizen en langsheen de boerderij scheerde.

De tijd is een elastiek die te vaak uitgerokken is. De avond is een verhaal zonder einde. De nacht is een poel van zwarte inkt. De wolken wijken en tonen hun witrozige bolle toppen. Boerken start de motor van de Landrover. Het leven is een beek.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten