Knorpot komt grommend de tuin ingestapt, met grote stappen en zegt dat hij heeft beloofd geen politieke uitspraken meer te doen noch over de socialisten die niet weten waarheen ze willen en hoe en waarom en daarom stemmen verliezen noch over de liberalen die niet weten waarheen ze willen en hoe en waarom en daarom stemmen verliezen en over de christendemocraten die niet weten waarheen ze willen en hoe en waarom en daarom stemmen verliezen, noch over de groenen die nu toch het grote gelijk laten te halen maar niet weten waarheen ze nu moeten en waarom en hoe, noch over de schandvlek van Vlaanderen en ook niet over die ene partij die nu zoveel stemmen haalt dat ze niet weet wat ze ermee wil en waarom en hoe.
"Ik heb dat beloofd, want Zakenman heeft daar last mee gekregen, omdat de mensen waarmee hij te maken heeft het onderscheid niet wensen te maken tussen de Zakenman en Boerken en Knorpot en Dichter. Wat ik betreur," zegt Knorpot
"Maar?..." zegt Dichter, die een vervolg durft te raden.
"Maar deze keer moet ik wat kwijt. Over ruimtelijke wanorde en over het doodmaken van cultuur en over de samenhang tussen beide. En vooral over het falen van ons schoolsysteem. Dat deed ik al eerder. Eerder al verwees ik naar het verband tussen het gebrek aan onderhandelingstechnieken en de bereidheid om via these en antithese tot een synthese te komen en het falende onderwijs. Vandaag is het beleid van sommige politici de resultante van het hun algemene kennis. En dat is schrijnend weinig. En van hun culturele bagage. Iets wat dus een vies woord is geworden. Waar cultuur als de uiting en drager van hoogstaande beschavingen wordt gezien, slagen onze politici, maar ook die van dat landje benoorden het onze, er in om cultuur dood te knijpen. Daarmee ontkennen ze vele eeuwen Europese beschaving sinds de verlichting en leiden ze ons graag terug naar de Duistere Middeleeuwen. Ja.
Ik overdrijf. These! Maar het is schrijnend dat gigantische pretparken voor kinderen en volwassenen en winkelcentra die ons verkleuteren wel mogen en op volle steun mogen rekenen of volmaakte politieke U-turns waard zijn, en dat zowel de echt elitaire kunsten als de meer modale uitingen van cultuur geen centen meer krijgen of toch minder tot veel minder, van ons, de belastingbetaler en de mensen die wij zogenaamd verkozen hebben om als een goede huisvader of -moeder daarover te waken en het verstandig te besteden.
In een beschaving beknibbel je er definitie niet op 3 waarden: onderwijs, solidariteit in binnen- en buitenland, dus ook ontwikkelingshulp, en cultuur.
Een land dat dat wel doet zet de eerste stappen naar de verloedering. Een land waar beleidsmakers dit toch doen, bewijst een falend onderwijssysteem waar deze basiswaarden dus verloren lijken te gaan ten koste van pure leerstof. Grammatica, vergelijkingen, chemische reacties, quantumfysica en zelfs pure economie, zijn geen stuiver waard zonder cultuur, want cultuur is de Mens in zijn pure vorm. Zonder mens geen wetenschap en economie. Zonder cultuur geen beschaving. Maar dat zou me te ver leiden. Ik ben verbolgen. Ik ben diep ontgoocheld. Ik ben beschaamd. Ik ben woest. Geef me een Duvel."
Hij gaat zitten en vloekend gaat hij door. Over slechte communicatie. Minachting. Over belangenvermenging. Over de verantwoordelijkheid van het beleid om een echte visie te ontwikkelen op onderwijs, solidariteit en cultuur die liefst ver verheven staat boven partijpolitieke belangen. Omdat dat basiswaarden zijn en geen willoze speeltuigen in politieke spelletjes en geen pasmunt in het eindeloze onderhandelen en heronderhandelen van politieke akkoorden keer op keer o keer. En dan drinkt hij gulzig, veegt de witte snor weg met een veeg van zijn handpalm en sneert:
" We zijn een apenland. Een bananenrepubliek."
Dichter mompelt: "Hoera."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten