"Nu we toch bezig zijn, kunnen we maar beter doorgaan." Zegt dichter.
Ooit
Hield ik haar in mijn armen
Zij zei me
Dat ze altijd bij me zou blijven
Maar
Ik was wreed, ik gedroeg me als een idioot
En
Ik vergooide het allemaal
Ooit
Hield ik hele bergketens
In de palm van mijn hand
Er stroomden rivieren
Elke dag
Ik moet wel gek geweest zijn
Ik heb nooit geweten wat ik bezat
Tot
Ik het allemaal vergooide
Liefde
Is alles wat is
Liefde laat de wereld draaien
Liefde enkel liefde
Dat kan niemand ontkennen
Je kan niet zonder
Neem dat aan
Van iemand die het probeerde
Zonder
Dus
Als je iemand tegenkomt
Die je al haar liefde schenkt
Neem dat ter harte
Laat niet wegglijden
Een ding is zeker:
Je zal gekwetst raken
Als je het vergooit
Als je het vergooit
Dichter schrijft de regels en kijkt naar de palm van zijn hand en telt de zandkorrels en glimlacht zowaar en zijn mondhoeken scheuren niet en Knorpot haalt de oude LP uit de hoes en onder een hemel van duizenden kleuren grijs gaan ze zitten kleumen terwijl de muziek uit de boxen knalt en ze drinken thee die het stille meisje hen brengt. Ze stelt geen vragen.
In de verte plooit de tijd zich naar binnen en in de vouw die ontstaat slaapt een universum in en de slaap is diep en zonder dromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten