Zeilschip

Zakenman zit in een designzaal in een zeilschip op het droge. De zaal is hoog en leeg en akoestisch weinig geslaagd, merkt hij.

Zakenman was hier nooit eerder en heeft weinig zin hier snel weer te zijn.

Na afloop trilt hij over zijn hele lijf en het hemd kleeft aan zijn rug. Hij rilt. Een letter verschil met trillen, maar een heel ander gevoel.

Ergens heeft hij altijd gedacht dat de waarheid centraal staat in dit zeilschip. Vandaag is hij die illusie armer. Wat hij al wist, is dat je met dezelfde bouwstenen een heel ander gebouw kunt neerzetten. Dat gebeurde vandaag.

Het oorspronkelijke verhaal was eerst vakkundig in stukken en brokken en fragmentjes gekapt klaarblijkelijk en met die flarden werd een heel ander verhaal in elkaar gezet, waarvan elke vezel in zijn lijf, elke hersencel in zijn kop en zijn ganse geheugen, ziel en geweten helemaal ziek werd van desorientatie en een ingebouwde afkeer voor zinloos geweld. Want dat is dit: zinloos geweld. Nu ja. Zinloos?

In dit schip wordt dus niet steeds de waarheid gesproken. Fragmenten waarheid gebruiken en anders aan elkaar breien is zowat het meest mensonterende wat je kan overkomen als het over jou gaat. Zakenman zit in zijn auto en haalt diep adem.

Vreemd hoe 'vergeven' ineens helend werkt