"Genoeg gefrommel en gezaag en geklaag en gespeel met mooie woorden en zachte wendingen en trieste beelden en lange verhalen", zegt Knorpot ineens van achter zijn Duvel, "Ik heb nog wat gal te spuwen en ik ga dat nog een keer doen ook, zie."
Hij haalt adem en gaat dan tekeer.
"Eergisteren zat ik TV te kijken en ik zag een documentaire over Graceland van Paul Simon en ik was vergeten hoe mooi en rijk die muziek wel was en ja, ik ben er zeker van dat dat klein bazeke behoorlijk gaan pikken en stelen is van die zwarte medemensen daar in Zuid-Afrika en al dat gedoe over de boycot enzo, dat zal me nu gestolen worden en toen kon het me ook geen bal schelen, want het plezier waarmee die mannen op het podium stonden en nu terug staan is mooi, is aanstekelijk en kan zelfs met uw schoonste woorden, Dichter, niet beschreven worden, want wat ge niet zeggen kunt, daarover moet ge zwijgen en al zeker niet schrijven.
Maar wat me opviel en ergerde was dat Paul Simon lelijk oud geworden is, omdat hij niet oud wil worden en dus hebben ze hem van die kleine zwarte wenkbrauwkes geschilderd, zoals een oude vrouw die op haar eigen tronie tekent, en ze hebben zijn oogleden opgetrokken waardoor hij de hele tijd verbaasd kijkt als een tekenfilm figuur van Walt Disney met die belachelijke wenkbrauwen boven die constant verbaasd openstaande oogskes en verder hebben ze zijn gezicht vol botox gespoten waardoor er verder niet veel beweegt als hij wat zegt en ik moest bijna kotsen zo misselijk werd ik van dat klein lelijk oud manneke. En dan komt hij op dat podium in het licht van de spots en gaat hij gitaar spelen en zingen en dan denkt ge ineens, amaai, goed geconserveerd en dat ziet ge dat dat effect wérkt van verre, maar helemaal niet van dichte. En dan laten ze ook even den oude Mac Cartney aan het woord en die ziet er niet zo uit. Zwarte wenkbrauwkes, opgetrokken oogleden en een tronie vol botox, waardoor die mond ergens lijkt te zweven in een glad gestreken woestijn van dood vlees. Pauls haar is dan bovendien ook nog een Di Rupo gewijs geverfd. Echt om te lachen. Neen. Zielig. ja? Zielig. En dan zie je ook David van the Talking Heads. Iets beter, maar toch alweer te veel plastiek. En net als ik het wou opgeven, tonen ze Harry Belafonte. Met een ongelooflijk diepe, gebroken, rafelige stem. Een geweldig schone oude man zonder al die onnozele plastieken truuks van die ijdele witte ijdeltuiten. Maar Paul Simon met zijn klein kopke op dat veel te kleine lijf van hem, met die kleine zwarte wenkbrauwen en die opengesperde ogen, dat was echt misselijk makend. Ik zal nooit meer naar Simon en die Kleffe Konijnenzagevent kunnen luisteren zonder aan dat cartoon gezicht te denken. Gelukkig is er Graceland, want Mickey Mouse of niet, Paul Simon heeft daar wel een monument neergezet."
"Ben je er?" vraagt Boerken en Knorpot zwijgt en Boerken vertelt over de zompige weides en de vertraagde groei van zijn gewassen en over een paard dat mankt en dat hij niet weet waarom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten